Zowel letterlijk als figuurlijk wordt er weer wild om zich heen geschopt in dit land. Minister Lieten die al dan niet zal aftreden als topambtenaar, een relletje. Jongeren in Anderlecht, relletjes. Jean-Marie Dedecker die naar New York trekt en de directeur van het Vlaams Huis in opspraak brengt, een relletje. En nee, ik vergeet Witsel niet. Zijn aanslag op Wasilewski leverde veel rellen en doodsbedreigingen op. Bijna in de marge van dit incident verklaarde Kroatië Engeland de voetbaloorlog na een beenbreuk van Modric. Het gebeurt dus ook elders in de wereld. Overigens werd in Wales een man doodgeslagen tijdens een huwelijksfeest. Vader waarom trouwen wij? Meer dan vroeger kijken wij mee over de rug van de daders naar het slachtoffer en de plaats van de misdaad. Er bestaat geen schroom meer. Er zijn geen instanties meer die zeggen of beter die kunnen zeggen: rustig aan. Het lijkt zelfs alsof de media in naam van de persvrijheid er perfect in slagen om olie op het vuur te gooien. Stevenen we af op een collectieve waanzin waarbij een dubbele open beenbreuk voor Wasilewski, live gezien op tv, belangrijker is dan een begrotingstekort van 25 miljard euro? Voorlopig zijn dat nog onvatbare cijfers maar ze zullen tastbaar worden. De brede laag van de bevolking zal het gelag betalen. Ondertussen worden ze kalm gehouden met brood en spelen. Met voetbal of iets dat er voor doorgaat. Mits betaling mogen op de tribune en ook in de loges, alle remmen worden losgegooid. Wild om zich heen schoppen, is een nieuwe sport geworden. Normaal en gewoon doen, wordt niet meer gehonoreerd. Ondertussen swingen alle prijzen, zij het nu van huizen of van spelers, en toplonen de pan uit. Dat justitie in Brussel blijkbaar door en door rot is, beroert nauwelijks iemand. Iedereen wist dat blijkbaar al. Wie aan de top wil raken of rijk wil worden, mag corrupt zijn in dit land. Meer zelfs: het helpt. Maar wordt het niet de hoogste tijd dat de stille meerderheid ook eens op tafel gaat slaan. Weg met de tafelspringers. Geef ons op alle vlakken eerlijke en bekwame bestuurslui. Het klinkt idealistisch maar er moet veel meer collectief gedacht worden. Een topfunctie mag nooit een doel op zich zijn, het is een middel om een vereniging, instelling, bestuur, bedrijf of maatschappij beter te maken. Wie die rol invult, moet beseffen dat hij op alle vlakken een voorbeeld en toonzetter moet zijn. Helaas is dat niet altijd het geval. En zo wordt ook de stille werker in diskrediet gebracht. De West-Vlaamse leuze 'doe stille voort' staat meer dan ooit onder druk. Het lijkt eerder een bedreigde levenswijsheid. En als ik lees dat zelfs de Bond Zonder Naam, een tot voor kort onsterfelijk instituut, moet besparen, doemt bij mij de idee op dat er binnenkort geen zekerheden meer zullen zijn. Wie redt ze?